Brandarar - ekki veitir af...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tveir ljóshærðir menn leigðu saman litla íbúð. Eldur braust út í íbúðinni eina nóttina og þeir hlupu út á svalir.

„HJÁLP, HJÁLP," kallaði annar þeirra.

„Kannski hjálpaði það ef við kölluðum saman!" sagði hinn.

„Góð hugmynd," sagði sá fyrsti og þeir kölluðu í kór:

„SAMAN, SAMAN ..."

----------------------------------------------------------------------------

Gunna gamla dó og Jón, maðurinn hennar, hringdi í lögregluna.

„Hvar býrðu í bænum?" spurði lögreglumaðurinn.

„Við syðri endann á Kalkofnsgötu," sagði Jón.

„Kakkoffs ..., úps, gætirðu stafað þetta fyrir mig."

Eftir langa þögn sagði Jón: „Hvernig líst þér á að ég dragi Gunnu bara niður á Sæbraut og þið sækið hana þangað?"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sigfús og Geirþrúður bjuggu í huggulegri íbúðarblokk eldri borgara í Hafnarfirði. Þau urðu hissa þegar drepið var á dyr hjá þeim skömmu fyrir miðnætti eitt mánudagskvöldið. Sigfús fór til dyra og við dyrnar var stór og grimmdarlegur maður sem starði á hann. „Ó, þetta er hræðilegt. Nú verð ég rændur og missi alla peningana mína," hrópaði Sigfús og reif í hárið á sér.

„Ég er enginn ræningi," urraði maðurinn hneykslaður. „Ég er nauðgari!"

„Guði sé lof," sagði Sigfús og andaði léttar. „Þrúða mín, þetta er til þín!"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

„Þú kemur seint," sagði dökkhærði barþjónninn við ljóshærða barþjóninn.

„Já, ekkert skrýtið, ég varð vitni að hræðilegu slysi á leiðinni. Það var eins gott að ég var búinn að fara á skyndihjálparnámskeið!"

„Hvað gerðir þú?" spurði sá dökkhærði.

„Ég settist á gangstéttina og beygði höfuðið niður á milli hnjánna til að það liði ekki yfir mig."

-------------------------------------------------------------------------------------------------